Bambino 32 Aylık

Son aya damgasını vuran gelişme Bambinonun özellikle benim sınırlarımı ölçmeye çalışması oldu.
Kojoya da yapıyor ama bana da daha çok.
Herhangi bir konuda ne kadar ileri gidebileceğini ölçüyor, nereye kadar izin verebileceğimizi test ediyor.
Sınırlarını belli etmeye çalışıyorum ama ister istemez olumsuz cümlelerle konuşuyorum Bambino ile, bu da beni rahatsız ediyor aslında.
"Hayır, onu yapmana izin veremem".
"Hayır Bambino, başkalarını rahatsız ediyorsun"
"Onu burada yapmıyoruz"
"Bu evin kuralı böyle. Yatakta yemek yemek yok"
"Şimdi seninle parka gitmek isterdim ama gece oldu"
"Daha gündüz olmadı oğlum, şimdi yatma zamanı" (Gecenin bir yarısı kalkması bir yana, gözünü açar açmaz "Anne kalk!" diyerek beni taciz eden Bambinoya söylediğim söz - bir işe yarıyor mu? HAYIR.)

Kojonun en çok söylediği sözler ise:
"Dur!!!"
"Geri çekil"
"Yaklaşma"
Tam bir asker gibi söylüyor bunları. Açıklama yapmadan, neyi neden istediğini söylemeden. Bu da beni rahatsız ediyor. Elimde olmadan müdahale ediyorum "Çocuğa nedenini söyle, bilsin, anlasın niye bunu istediğini" diyorum. O da bozuluyor tabi: "Oğlumla arama girme", "Bir kere de müdahale etmesen olmaz" sözleri aramızda uçup duruyor.

Yorgunum.
Gece 11'de ancak uyuyor Bambino ve onunla birlikte yatıyorum ben de. Sonra gecenin 2'sinde ya da 3'ünde uyanıp evle ilgili temel şeyleri yapıyorum: Masayı topluyorum, bulaşıkları yerleştiriyorum, yemekleri dolaba kaldırıyorum, çantamı hazırlıyorum, müziği ve ışıkları kapatıyorum, kapıyı kontrol ediyorum... Ufak tefek işler işte. Sonra da tekrar yatıyorum. Şansım varsa Bambino 4-5'e kadar uyuyor. Şansız gecemde isem daha erken uyanıyor ve hemen "anne kalk" diye emir veriyor. Bambino bunu söyler söylemez gözlerimi açmam, yatakta doğrulup ayağa kalkmam ve Bambinoyu kucağıma alıp emirlere hazır duruma gelmem gerekiyor. Bunları hemen yapmaz isem bizimki ağlamaya başlıyor. Ben kalkana kadar ağlıyor.

Kalkıp Bambinoyu kucağıma alınca ya mutfağa gidiyoruz yemek yapmak üzere (Bambino acıktığını söylüyor) ya da salona oyun oynamaya gidiyoruz. Bambinonun keyfi olana kadar ayaktayız. Genelde sabah ezanından sonra uyku çöküyor (Evrensel bir gerçek galiba bu, ezandan sonra gelen sükunet ve bastıran uyku hali) ve yatağa gidip yatıyoruz. Sonra da sabah 7'de işe gitmek üzere kalkıyoruz Bambino ile. Önce bir kitap okumaca ve bir oyun oynamaca. Sonra vakit kalırsa ben giyiniyorum ve evden çıkıyorum. Kahvaltı mı? Uzuuuun zamandır sabah kahvaltısını evde yapmadım. Ancak haftasonu...

Evden çıkmadan önce kojoyu kaldırıp oğlanı ona teslim ediyorum. Onlar kaldıkları yerden devam ediyorlar oyuna ya da yemeğe.

Bambino beni çok özlediği için eve geldiğim andan itibaren gözünün önünden ayırmıyor. Her türlü işi birlikte yapıyoruz. Tuvalete girmece, üst değiştirmece, yemek hazırlamaca. Çoğunlukla Bambino oyun oynayalım diyerek beni direkt salona götürüyor.

Gözlerinin durumu daha iyi. Ama ara ara kaşınmaya devam ediyor.

Boyu uzamış Bambinonun, pantolonları kısa gelmeye başladı :) Üstler de öyle, şıpıdak oluyor artık :)
Mavi ve yeşil en sevdiği renkler hala.
Et ve kuru meyveyi çok seviyor.
Süt ve süt ürünlerini tercih etmiyor. Bakıcı teyzesiyle yoğurt yiyorlar az da olsa. Peynir yemiyor. Süt de nadiren içiyor.
Su oyunlarına bayılıyor. Bahçe sezonu açıldığından beri bahçe sulama işleri Bambinodan soruluyor.
Parkta bir arkadaş grubu var Bambinonun. Hemen her gün görüşüyorlar. Emir isimli arkadaşını hep şikayet ediyor bize "Emir oyuncaklarını bana göstermiyor" "Emir bana arabasını vermiyor". Kendinden 1 yaş küçük Emir. Şimdi öğrenmiş bizimki, o da ona vermiyormuş oyuncaklarını :) Kojonun dediği gibi: "Eeee, hayat böyle oğlum!"
Haftasonları ve haftaiçi akşamları kojoyla Bambino ben eve gelmeden dışarı çıkıyorlar bazen. Bisiklet binmeye gidiyorlar. Ben eve gelmişsem Bambino benden zor ayrılıyor.

Uykusuzluk beni fena vurdu bugün. Aklıma bunlar geliyor şimdilik.
Her halükarda; iyi ki varsın Bambino, Seni Çok Seviyorum Oğlum :)