Annelik, Sen Nelere Kadirsin!

Haftasonu kojonun arkadaşına gittik. Ortam kalabalıktı. Yaşları 14 ay ile 8 arasında değişen 6 çocuk ve 10 yetişkin biraradaydı.

Bambino kendinden büyük çocukların peşinden gitti çoğunlukla.

Onların oyuncaklarını almaya çalıştı, onlar bırakınca o da bıraktı oyuncağı. Oyuncak ancak büyüklerin elindeyse kıymetliydi.

Kendinden küçüklere ise tahammül bile edemedi. Kendisine dokunmaya çalıştıklarında bile ağlayarak yanıma geldi.

Büyüklerden bazısı Bambinoyu çok kıskandı ve tersledi devamlı. Bambino yine ağlayarak yanıma geldi.

Yanıma dediysem, ben de aynı ortamda oluyorum, sadece birkaç adım var aramızda :)

Vaktin çoğunda Bambino ile birebir bir odada vakit geçirdik.

İlk defa mama sandalyesinde oturup yemek yedi Bambino :)

Mutfakta bayağı vakit geçirdik.

Sonra oyun odasında bir ara herkes dağıldığında birebir vakit geçirdik.

Kendi kendine çok güzel oynadı, oyuncakların hepsine baktı, inceledi, sevdiklerini birkaç kere tekrar etti.

Tek başına daha sakin ve huzurlu oluyor Bambino.

Başka bir bebeğin yanında tetikte bekliyor, ya diğer çocuğun elindekini almaya çalışıyor ya da başkasına oyuncak kaptırmamak için direniyor. Velhasıl devamlı bir mücadele halinde. Ve bu halde olmaktan hiç hoşlanmıyor.

Bir ara emmek istediğinde evin çalışma odasına gittik. Kapıyı kapattık, sandalyeye oturduk. Öyle bir baktı ki bana, öyle derindi ki bakışı. "Beni kurtardığın için teşekkür ederim" diyordu. Eminim buna. Ben de ona baktım ve gülümsedim. "Her zaman yanındayım" dedim bakışlarımla. Bu anı unutamam.

Bir ara masada diğer annelerle otururken biri "Erkekler ne güzel sohbet ediyorlar oradan buradan, biz kadınlar sadece çoluk-çocuk konuşuyoruz" dedi. Haklıydı. Annelerin ortak noktası annelikti ve sadece bunun üzerinden muhabbet ediyorduk, o da çocuklar ne kadar izin verirse. Ama aslında bunun temel sebebi başka ortak noktamızın olmamasıydı. Ya da vardı ama en kolay ve en aşikar ortak nokta annelikti ve bu konuda geyik yapılacak çok konu vardı. O yüzden varsa bile diğer ortak noktaları ortaya çıkarma girişiminde bulunmuyordu kimse. Tehlikeli alanlara kaymıyor, güvenli sularda dolanıp muhabbet ediyorduk işte. 

Aslında çocuklar olmasa belki de o kadınlar arasında bile oturmayacaktım kendi adıma. Bambino için oradaydım bir nevi. Zoraki birliktelik gibi birşey. Zorla durmuyordum ama çok da içimden gelmiyordu. Neyseki Bambino yeterince hareketli bir çocuk, onunla ilgilenmekten muhabbetlere bile tam vakıf olamadım. Yemeğimi bile bitiremeden sofranın kaldırıldığını fark ettim. Bu da ayrı bir nokta. 

Bugün bir yazı okudum, anne olunca kadınların hayatında neler nasıl değişiyorla ilgili. Bana çoktaaaan bay geldi bu konudan gerçi ama bu yazı çok nüktedan, çok samimi. Buyrun buradan okuyun tamamını. Yazıdaki şu paragraf bana dün yaşadıklarımı ve hissettiklerimi anımsattı, o nedenle paylaşmak istedim:

"Çocuksuz arkadaşlarına veda etmeye hazır ol. Bundan sonraki günlerin kendilerine uyuz olsan bile çocuklarınız yaşıt olduğu için hiç fark etmeden hayatına girivermiş yeni arkadaşlarla renklenecek. Yarı anlayış yarı rekabetten oluşan bir dizi incelikli ilişki biçimi geliştirecek, eski arkadaşların sokaklarda sürterken ve sen onları fena halde kıskanırken kendine özel bir dil, jargon, iktidar biçimi oluşturmuş -hafifçe de kafayı yemiş- bir cemaat içerisinde bulunmanın ayrıcalığı seni bekliyor."

Hiç de haksız değil, ne dersiniz?