Bambino 35 Aylık

Bambino bir ay daha büyüyerek 35 aylık oldu.

Artık bebek olmadığını çok açık bir şekilde hissettiriyor.

Konuşulan her şeye dahil olması, mantıklı şeyler anlatması, isteklerini açıkça dile getirmesi, içindekiyle dışındakinin bir olması bizi büyülemeye devam ediyor.

Son ay içindeki en büyük gelişme bezi bırakmasıydı, kuşkusuz. Bu konuda oldukça iyi gidiyor diyebilirim. Gece yatmadan önce tuvalate götürmediğim bir iki seferde sabah Bambinoyu ve yatağını ıslak bulmuş olmam ve bazen bizim “Tuvaletin mi var senin?” diye sormamıza tepki olarak “Yok” diye cevap verip sonra da tuvalete yetişememesinden kaynaklanan kazalar dışında gayet başarılı bir şekilde devam ediyoruz. Hiç tepki vermeden karşılıyorum kazaları. Zaten benden önce o sorguluyor, “Niye böyle oldu ki?” diye :)

Sorgulama derken, herşeyin nedenini en son safhasına kadar soruyor hala J Bir de soruların sonuna “ki” eklemeye başladı ve öyle güzel bir melodiyle soruyor ki cevap vermeyi bırakıp sarıp sarmalayasımız geliyor :) “Neden horoz iki kere öttü ki?” “Niye sen pijama giydin ki?” “Baba niye onu kaldırmadı ki?” :) Uzar gider böyle :)

Yine son ay 2 uzun, bir kısa tatil yaptı Bambino. Her tatilden sonra biraz daha büyüdü, serpildi, gelişti. Özellikle son tatilde 10 gün boyunca anne ve babasıyla olmanın tadını çıkarttı. Eğlendi, dinlendi, yüzdü, gezdi :) Saçları uzadı, rengi koyulaştı, boyu uzadı diyeceğim ama ondan emin değilim :P

Değişik korkular başladı Bambinoda. Yüksek sesten oldum olası korkardı ama  anneannemlere gittikten ve oradaki yaşlı insanları gördükten sonra yaşlı insan ve yaşlanmak, dolayısıyla büyüme korkusu başladı. Anneannemden geldikten sonraki 3 gün boyunca feci huysuzluk yaptı. Hiç anlam veremedim. Eve birkaç saat erken geldiğin Çarşamba günü beni hiç yanından ayırmayarak türlü isteklerde bulundu. Meğer altında bu huzursuzluk yatıyormuş. Bir sebepten koltukta otururken ağlamaya başladı. Birlikte yanyana uzandık ve Bambino bana "Anne sen hiç büyüme" dedi. O an anladım durumu. Devam etti Bambino "Ben de büyümeyeyim sen de büyüme anne" Bunaları söylerken ağlıyor bir yandan da. Ne diyeceğimi bilemedim önce, sonra "Tamam oğlum büyümeyelim" diyebildim. Gerçeği söyleyip kaygısını artırmanın bir anlamı yoktu o noktada, ben de böyle dedim. Bambino bu kaygısını paylaştıktan sonra biraz rahatladı ve eski haline kısmen döndü. Ama o ara başka bir tatile ve uzun zamandır görmediğimiz insanlarla görüşme öncesindeydik. Bu sefer beni bir endişe aldı: Bambinoya herkes "Ne kadar büyümüşsün" gibi sözler söyleyecekti kuşkusuz. Bu da bizim oğlanın kaygılanmasını artıracaktı. Ne yapmalıydı? Yapacak fazla birşey yoktu. Önceden uyarabildiklerimi uyardım, uyaramadıklarımı da böyle dedikleri anlarda araya laf koayarak savuşturdum. Elimden geleni yaptım yani. 

Sonra İzmir tatilinde Bambino bir akşam hava karardıktan sonra evden çıkmak istemedi. Sanırım karanlıktan korkuyordu. Hiç bunu dile getirmeden anlamaya çalıştım. Bambino "Dışarıda yağmur güneşi var anne, çıkmak istemiyorum" dedi. Yağmur Güneşi diye birşeyden korkuyordu demek ki. Nasıl birşey olduğunu anlamaya çalıştım. Gözleri olduğunu ve kendisinin onu görebildiğini söyledi Bambino. Aklıma çok önceden okuduğum, hayali korkularla baş etmek için bir annenin yapmış oldukları geldi. Sinek kovucu olsun diye hazırladığım aromatik yağ karışımları bulunan şişeyi Bambinoya gösterim ve dedim ki: "Bu şişedeki sıvıyı kendimize sıkarsak yağmur güneşi bize zarar vermez!" "Vermez mi anne?" dedi bizimki. "yok oğlum, hiç birşey yapamaz" Ve her yerimize sinek kovucu spreyi sıktık. Bir taşta iki kuş.. İşe yaradı. Bambino güvenli bir şekilde dışarı çıktı ve yağmur güneşinden hiç bahsetmedi. Ben de aklına sokmamak adına birşey demedim.

Öyle böyle geçti bir ay daha. Büyüyor, büyüyoruz. Ama "büyümek" demek yok bu ara ;)