Bugun sabah 8.30 itibariyle isimin basindayim.
Dun Bambinomla son gunumdu. Oyle duygusallastım oyle hassaslaştım ki sanki bir daha göremeyecegim yavruyu. Aksam bir huzun coktu yuregime, boğazım düğümlendi. Durup durup agladım. Sarıldım yavruma ağladım. Agladım da agladım iste.
Hele bu sabah. Bambinoyla kalktık erkenden. Benim giyinmemi, makyaj yapmamı, takı takmamı izledi usul usul. Ne olacağını bilmeden. Babasıyla birlikte kahvaltısını hazırladık, ben iki lokma atıştırdım. Çantamı hazırladım. O babasıyla oynarken ben atkımı taktım. O zaman anladı gideceğimi. Yapıştı bacaklarıma. Aldım kucağıma. 'Gidiyorum ama aksama geleceğim' dedim. Yere bıraktım. Paltomu giydim. Ayakkabımı sonra. Bambino ağlıyor, ben ağlıyorum salya sümük. Allahım nasıl bır sahne bu. Çıktım dışarı. Ağlamaya devam.
Durağa gittim, bekliyorum otobüsü. Gökyüzünde kuşları gördüm. Başladım yine ağlamaya.
Sisteme lanet ediyorum. Annesını kuzusundan ayıran sisteme.
Çok depresifim. Nasıl alışılır buna bilmiyorum.
Daha da yazardım da masa başında yeterince gözyaşı döktüm şimdiden...
Merhaba,
YanıtlaSilBen de işe başladığımda Çınar 15 aylıktı.
Aslında şöyle düşünmek lazım... evet, kaç yaşında olursa olsun, hele de daha bebek sayılırken yavruyu evde bırakıp işe gitmek çok zor geliyor insana. Ama, bizler 1 yaşını geçene kadar bakabilen şanslı annelerdeniz. Ve çalışarak kendimizi de yeniliyoruz, daha kafası dinç, yavrusunu özlemiş ve onunla daha kaliteli zaman geçiren anneler olarak eve dönüyoruz.
Ben de başta çok çok özlemiştim (tabii ki hala gün içinde özlüyorum, ama, duygusal sahneler yaşamıyorum). Tesiste kapının önünde kıvrılıp yatan köpek yavrularını gördükçe aklıma Çınar gelirdi, oturur ağlardım. Sonra tempoya alıştım ve gördüm ki, onu daha az görmek onunla dah az zaman geçirmem demek değil aslında. Birlikte olduğumuz zamanları öyle yoğun yaşadık ki sonrasında, telafi etti bence.
Bir de bambino, bu duruma senden daha çabuk alışacak, emin ol. Onlar bizden daha güçlüler :)
Kolay gelsin sana, sevgilerimle!
Başak
Banucum, ben de Kayra 15 aylıkken işe başlamıştım. Aynı sahneler bizde de yaşandı.Hem onu hiç bırakmak istemiyorsun,hem işe yetişme telaşındasın,istemeye istemeye evden çıkıyorsun,feryat figan "anne işe dit do" (işe gitme)diye ağlarken hem de..zor inan ama akşam eve onu çook özlemiş bir halde gidiyorsun ve daha kaliteli saatler geçirme şansın oluyor gerçekten de..bu günler de geçecek,sen de alışacaksın bu yeni düzene, o da..üzme kendini..sevgiler..
YanıtlaSilBen de işe başlarken siz daha yeni doğum yapmıştınız okuyordum.. Ben de 11 aylığa kadar kendim ilgilendim diye seviniyordum .Ama düzen bence 3 yaşına kadar olabilmeli. Ben Norveç'te yaşadım 1 sene lisedeyken, orada 1 yıl tamamen üzretli 2. ci yıl ise yarım ücretli izin alıyorsun babanın da 1 yıl ahkkı var ve onu anneye devredebiliyor.. Boyle ulkeler var. Sene 1999..
YanıtlaSilİşe başladığım ocakta 1 yıl olacak. Bu sene süründüm diyebilirim. Hala arıyorum kendime yeni rota. O günler çok çok çok zordu, herkes kendi yaşıyor üstesinden zor geliyor, en yakınların bile anlamaıyor, bebeğin illa birilerine alışmalı diyor. Biraz da haklılar ama o anları içim titreyerek hatırlıyrum. Gece uyumuyorduk gideceğim diye sürekli emme isterdi. Sabah 30 kere kalkmış şekilde nefretle işe gelirdim.. Zor günler. Allah kolaylık versin.Yardıma ihtiyacınız olursa, iş kurmak isterseniz. Burdayım:)
Arkadaslar,
YanıtlaSilDestekleriniz ve sözleriniz icin cok tesekkurler. İyi ki varsınız diyorum kısaca!
Bambino benden ayrılmaya benim kadar zor alışacak gibi. Bugun sabahtan beri anneannesinin (ilk gun diye geldi yanına, yoksa bakıcı var) elini hic ama hic bırakmamış. Yavrum kendini güvende hissetmiyor demek ki :( Düşündükçe kötü oluyorum...
Muhtemelen eve gittigim andan itibaren sabaha kadar emmek isteyecek, dokunmak isteyecek. Zor günler bekliyor bizi sanırım... Allah tüm annelere güç ve sabır versin diyorum...
Canim benim, ikiniz de cabucak, kolayca atlatirsiniz insallah..
YanıtlaSilİşe yarar mı bilmiyorum ama şöyle düşün: Kaç yaşında olursa olsun bir gün evden çıkman gerekecek ve o ağlayacak.
YanıtlaSilMesela fizik tedaviye gidiyorum ben mecburen. Kızım arkamdan ağlıyor. İşe gittiğim günler de ağlıyor.
Her çocuk aynı olmaz. Kimisi bir süre sonra bay bay demeye alışıyormuş ama fikir olsun diye söylemek istiyorum:
Ben kızıma gideceğimi söylüyorum. Henüz saat mefhumu olmadığı için "akşma gelicem" demiyorum da "sen uyuyup uyanacaksın, yemeğini yiyeceksin, sonra oyun oynarken ben geleceğim" diyorum. Hatta "gelirken sana elma getiricem" diye de rüşvet teklif ediyorum. Sonra evdekiler onu oyalarken çıkıyorum.
Bunun doğru bir yöntem olmadığı söyleniyor ama ben evden çalıştığım için gözlemleyebiliyorum: Eğer kızım ağlarken benim giyinip gitmemi seyretmişse gün boyu asabi davranıyor ve dokunsan ağlıyor. Ama bu şekilde gitmişsem, 1 dk bile ağlamadan günü sonlandırıyor.
Gerçi benim kızım mizaç olarak çok sinirli, huysuz bir bebek... Ona göstere göstere, onu umursamadan gidince daha da sinirleniyor. Farklı karakterli bebeklerde, farklı yöntmler işe yarayabilir bence.
Banucum ağladım ben okurken hem de çok..
YanıtlaSilBambinom da sen de alışacaksınız,alışana kadar zaman geçecek elbette,iyi olacak her şey merak etme.
Sadece sabır canım..
Allah kolaylik versin. Zor is ama hayatta herseye alisiyoruz, yeter ki ayriliklar uzun olmasin, caresiz olmasin, bugunler de gececek. Sizi cok daha guzelleri bekleyecek.
YanıtlaSilHayırlı Olsun Banu. Malesef sistem zor gercekten. Ama alışıcaksınız. Cok hayırlı olsun bu yeni dönem size.
YanıtlaSilAklıma şöyle birşey geldi. Yaşarken çok acı ama iyi yönleri de var. Tamam tüm gün beraber olmaıyorsun ve o da seni onu terkediyormuşsun gibi bir hisse kapılıyor. Ama düşün başkalarıyla da görüşmeli, sosyalleşmeli, alışmalı, yoksa hayatta çok zorluk çeker değil mi? Bugün olmasa başka bir tarihta bunu yaşayacaksınız.. Hiç olmadı evlenirken yaşayacaksın. Hepimiz yaşadık, benim annem de çalışıyordu. 40 günlükken anneanneme bırakıp gitmiş.. Sene 1981..
YanıtlaSilBir de iyi yönünden bakalım, birebir son dönemde ben bu olayı yaşadığım için söylüyorum. Çocuğun akşama kadar seni özlüyor. NAsıl babası işten gelince boynuna atlıyor, snein de atlıyor. Daha da kaliteli geçiriyorsun olan vaktini, o anlar hiçbirşeye değişilmiyor. Gün boyunca senin varlığına alışıp da babazın akomuyor, işte daha ne olsun:))
Ahh canım ya kıyamam ,inşallah bu yeni düzene bir an önce alışırsınız..
YanıtlaSilmerhaba,
YanıtlaSilbenimde başımdan geçen sahneler bunlar ama zamanla alışılıyor merak etmeyiniz.Sürekli dip dibe olmak nereye kadar.Üstelik çalışan üreten bir anne olmanız ilerde onun daha çok işine yarayacak,daha çok gurur duyacak sizinle.
Bir de evlatta bir yere kadar.Kendiniz içinde birşeyler yapmanız gerek elbet.
Kolaylıklar dilerim...
3 çocuklu işi gücü bırakmış anne:)