Rüya Gibi

Öncelikle son yazılarımdan sonra yorum bırakan, arayan, soran, destek ve öneri veren herkese çok ama çok teşekkür ediyorum.
Mantıklı düşünemediğim zamanlarda birilerinin bana yol göstermesi gerekiyor. Yoksa burnumun ucunu göremiyorum o halet-i ruhiyye içinde :)

Dün yazımı gönderdikten sonra bir rahatladım, bir ferahladım anlatamam.
Yazıp akıtmışım içimdekileri.
Demek ki yazmak bana iyi geliyormuş.
İçimdekileri olduğu gibi, sansürlemeden paylaşmak beni hafifletiyormuş.
Sizden gelen geri dönüşler beni resmen kendime getirdi.

Bambinonun geçirdiği bu süreci tetikleyen iki önemli durumu anladım sayenizde:

1. Düzen: Bambinonun düzeni bir şekilde bozulunca dengesi de bozuluyor. Tamam, bir yatak rutinimiz yok, banyo-pijama-diş fırçalama-kitap-süt gibi ritüellerimiz yok ama bu kendimize özgü bir rutinimiz olmadığı anlamına gelmiyor :) Bambinonun uyku vakti geldiğinde uygun ortamın sağlanması ve uykuya o şekilde dalması gerekiyor. Kojo, Bambinonun da kendisi gibi yatağında yatmayı sevmediğini ve onu bu şekilde kabul etmemiz gerektiğini söylüyor. Kojo da devamlı kendi yatağından başka yerlerde yatmaya, şekerleme yapmaya bayılıyor. Hatta mümkünse üzerindekileri çıkartmadan yapacak bunu. Koltukta birkaç saat uyur, sonra gider yatağına. Eskiden de öyleymiş, hala da öyle. Ve kojo mutlaka ışıkta uyuyacak, mümkünse müzik de açık olacak, hem de devamlı. Bambinoyu yatağında, karanlıkta ve sessizlikte uyutmaya alıştırmış olan ben, onun ne ara babasının izinden gitmeye başladığını anlamadım :) Galiba onun fıtratı böyle. Her konuda olduğu gibi bu konuda da babasına çekmiş :)) Saygı duyup devam edeceğim.

Bambinonun haftasonu düzeni bozuldu. Şöyle ki; Pazar günü gündüz uykusunu uyumaması, gittiği anneanne evinde akşam 19 gibi uykusunun gelmesi, ona kıyamayan bizim onu uyutup orada gecelemeye karar vermemiz, ancak bir saat sonra uyanan Bambinonun yerini yadırgayıp tekrar uykuya dalamaması, gecenin bir vakti kalkması, bizim apar topar eve gitmemiz, Bambinonun uyumak istemesi ama m.emeyi emzik gibi kullanması, sinirleri gerilen annesinin yapması gereken işler düşünüp stres yaşaması ve sonunda yaşanan patlamalar durumu özetliyor sanırım.

Neymiş? Düzenin temel taşları bozulmayacakmış. Bedeli pahalı olurmuş bozulursa.

2. Özlem: Bambino anne ve babasını çok özlüyor. Sadece haftasonu yaşanan beraberlikler onu doyurmuyor. Anne babası hep yanında olsun istiyor. Bu istediği olmayınca da biriktiriyor ve bir yerde patlıyor. Bize ceza vermek değil ama devamlı gözü önünde olmamızı istiyor. Bana "Anne işe gidecek mi?" diye her soruşunda yüreğim bin parça oluyor. "Gidecek ama akşam gelecek" diyorum. "Gitme" diyor. Gerçekten yürek parçalayıcı. Onu bırakıp gittiğimiz için üzüntü ve öfke hissediyor ve bir şekilde bunu belli ediyor.

Bir de çocuklar kesinlikle ayna görevi görüyorlar. Anne ve babanın ruh halini aynen yansıtıyorlar. Ben sakin ve mutlu isem o da genelde sakin oluyor. Ben ne zaman bir şeyi kafaya taksam, stres olsam, o da zıvanadan çıkıyor en ufak şeyde.
O zaman ne yapacağız? Sakin ve rahat olmaya çalışacağız. Bunun için gerekli ortamı yaratacağız ve gerekirse yardım alacağız.

Düne geri dönelim :)
Yazımı yazdıktan sonra duygusal ve fiziksel olarak çok rahatladım.
Resmen reset atmış gibi oldum.
Eve giderken tüm önyargılarımı geride bıraktım.
Sadece beni seven ve özleyen bir bebeğe gittiğim için mutluluk vardı içimde.
Eve girdim.
Bizimki babasıyla oynuyordu.
Benim sesimi duyunca yanıma geldi.
Önce biraz tedirgindi, dünden sonra ne olaağını düşünüyordu belki de.
Ama ben ona kocaman bir "Merhaba" der demez gülümsedi ve gelip sarıldı bana küçücük kollarıyla.
Daha önceki günlerden farklı birşey yapmadık.
Her zamanki gibi içeri geçip emme faslına başladık.
Sohbet ettik.
O beni azat edene kadar onun istediği oyunları oynadık.
Bizim rutinimiz de bu :)
Sonra yemek yedik (Bambino aç değilmiş, yemedi).
Ve yine oyun oynamaya devam ettik.
Çok ama çok mutluydu Bambino.
Biz de öyle :)
Hiç bir şekilde inatlaşma, ağlama, öfke durumu olmadı.
Onun bizim ruh halimizi yansıttığına iyice ikna oldum böylece.

Saati geldiğinde uyumak istedi Bambino.
21:30 gibi geldi kucağıma.
"Anne, sağ m.eme"
Sağ taraf bitince:
"Anne, öbür m.eme"
:)
Tabi ki salonda, koltukta otururken, ışık ve müzik açıkken uykuya daldı.
Onun istediği gibi oldu herşey :)
Uykuya dalması 10 dk sürmedi.
Derin uykuya dalınca yatağına götürdüm.
Yatırdım.
Ve saat daha 10 bile olmamıştı.
Rüya gibi!
Kojo da ders çalışmaya dışarı gidince kaldım mı bir başıma evde.
Biraz evle ilgilendim, biraz kendimle ilgilendim.
İşlerimi bir güzel halledip mutfaktaki köşeme geldim.
Kendime bir içecek hazırladım.
Kitabımı aldım.
Uykum gelene kadar keyif yaptım mutfakta.
Sakin sakin.
Allah'ım ne büyük mutluluk bu :))

Demek ki neymiş?
Her zorluğun ardında mutlaka bir kolaylık varmış.
Akıl akıldan üstünmüş.
Gerekli olduğunda yardım istenmeliymiş.
Dostların varlığına şükretmeliymiş.
Paylaşmak yükleri hafifletiyormuş.

:)

Foto