Hissizlesme

On Not: Dusunceler daginik oldugundan, yazinin gidisati anlamli bir halde olmayabilir.

Tam da hastaligi atlattim derken, gecen haftasonu Ada'nin en kuzeyindeki festivale gidip gelen kojonun hasta olmasi uzerine ben de tekrar kaptim sifayi! Haftasonu TR'den gelen misafirler de eklenince bu hikayeye, yine perisanlari oynamaya basladik! Kojoya toparlanmasi icin verilen ilaclar gece kabuslari olarak geri donunce ikimiz de dogal yollardan iyilesme cabalarina hiz verdik. Ozellikle haftabasi halimiz acinacak haldeydi: Ikimizin de burnu ve kulaklari tikali, gozler yari acik, halsizlik diz boyu, yemek yapacak halimiz yok, evi selpaklar goturmus... Gunduzleri dinlenmeye calisiyoruz, aksamlari misafirlerimizle ilgilenmeye, bir yandan evle ilgili kapatma islemlerini halletmeye ugrasiyoruz, diger taraftan veda turlarina basliyoruz... Neyi ne kadar yapabildigimizi bilmiyoruz bile..

Kafam devamli dolu. Okul, arkadaslar, gidis, toplanma, TR'deki durumlar, yerlesmece, yolculuk, yapmak istedigim ama enerji ve guc kaybi nedeniyle gerceklestiremeyecegim onca sey...

Sonra dusundum de, belki dedim, bu vucudumun savunma mekanizmasidir. Gitme zamani yaklastikca, vedalasma zamani geldikce, vucut kaldiramayacagini bildigi bunca duygusal yuku tamamen baska bir yone kanalize olarak bertaraf etmeye calisiyor. Hasta olmam, gucsuz hissetmem, normal biri gibi dusunmemi ve hareket etmemi engelliyor. Bir nevi kendini kapatiyor vucut herseye. Boylece hicbir seye karsi hicbir sey hissetmiyorum. Bunun kotu tarafi sevinc ve mutluluk da hissetmemek ama :( Gunler oylece gelip geciyor iste.

Hamileligimin 24. haftasina girdim. Bu hafta karnim sanki bir anda buyudu. Hala sirtustu yatabiliyorum rahatsiz olmadan ama bebek bunu pek sevmiyor anladigim kadariyla. Tekmeleri hissetmeye baslamak icimde bir canli oldugunu bana daha sik hatirlatir oldu. Gecen gun doktor kontrolu vardi. Biz ultrason randevusu sanmistik ama eve gelen mektupta bir doktor ile gorusecegim yaziyordu. Iyi dedik, gittik. Meger hasimato tiroitimin kontrolu icinmis randevu. Nasil bir sistemdir bu boyle, hicbir seyi atlamiyorlar masallah! TR'de hasta kendi kendini takip etmekle yukumludur, burada hastayi sistem takip ediyor. Iki ulke arasinda 100 yil, hatta 200 yil var cidden! (Donusteki soku dusunmek bile istemiyorum, istesem de dusunemiyorum gerci, beyin kapali tum dusuncelere!) Kan testi verdim, gelecek hafta sonuclar icin tekrar gidecegim.

Hamileligimin basindan beri sadece iki kere ultrasona gittim burada. Biri 3. ayda, digeri 5. aydaydi. Sanirim ucuncusu 7. ayda olacak. O kadar iste! Onumde bir tek seker yuklemesi testi kaldi, onu da anladigim kadariyla her gebeye yapmiyorlar, aile gecmisini falan inceleyip ona gore karar veriyorlar yapilip yapilmamasina.

Fotograf makinesinin mefta olmasindan sonra gezi fotolarina ara verdim. Hafiza kartindaki fotolari bile aktaramadim henuz. Daha teee ne zaman gittigim Fas gezisinin fotolari falan da var. Dursun bakalim biraz daha.

Hergun internet basinda oldugum halde yazi yazmak icimden gelmiyor. O kadar hissizlestim yani!

Bos bos bakiyorum herseye. Kojo da benden farksiz degil. Cok komigiz aslinda :) Bakalim nerde ne zaman patlayacagiz...

Resim Amanda Abella'nin Brain Explosion - Bonsai Tree Tablosu.