Bildiğim bir yöntemi uygulayayım dedim dün akşam.
Yatarken dua ettim: "Şu şu şu konuda rehberlik istiyorum, Allahım bana bir işaret gönder lütfen" dedim.
Bu niyetle yattım, rüyamda işaret görmeyi bekliyorum. Ki hamilelikten midir nedir bu ara gördüğüm rüyalar film gibi, bir de canlı kanlı ki sanki gerçekten yaşamışım gibi kalkıyorum uykudan.
Bu defa da öyle olur beklentisiyle uykuya daldım.
Gece 3 gibi uyandım. Burnum kurumuş, kaloriferin üzerine ıslak havlu koymuyorum birkaç gündür.
Kalkmışken tuvalete gidip su içeyim dedim.
Geri yatağa geldim.
Daha hiç rüya görmediğimi fark ettim.
"Sabaha kadar daha vakit var, görürüm herhalde" dedim ve Bambinonun Ikea'dan aldığında "Nereye koyacağız bunu?" diyerek çemkirdiğim ama son haftalarda karnımın bir numaralı destekçisi haline gelen peluş koca fok ve yavrusunu dizlerimin arasına sıkıştırıp sağ yanıma döndüm.
 |
| Ikea fok - Nam-ı Diğer Hamile Yastığı |
Ama yok, uyku muyku yok.
Sol yanıma döndüm bir de, pozisyon değişince uyku gelir belki.
Yok, tık yok.
Geceleri uyumayan ve kol ve bacak hareketleriyle beni de uyandıran kızım bile uyuyor karnımda.
"Birazdan uyurum herhalde" diyerek kendime telkinlerde bulunmaya başladım.
Vakit geçti, geçti, geçti; bende hala uyku yok.
Saate baktım, 4 olmuş.
Bir saattir dönüp duruyorum uyuyacağım diye.
Ama uyumam lazım, daha rüya göreceğim, işaret alacağım, çok işim var :)
Bir süre sonra gece lambasını yakıp başucumdaki kitabı okumaya başladım. N'apayım, kitap okuyunca uyku gelir belki.
O arada karnımdan sesler geldi, acıkmışım belli ki.
Odanın yanındaki balkonda muzlar vardı, aldım bir tane, gönderdim mideye.
Açlığı bastırdım, kitaba devam edebilirim.
Birkaç sayfa okudum ki Bambinonun sesini duydum.
Babasıyla birlikte uyumuşlar, aynı yatakta.
Babasına soruyor "Baba, sabah oldu mu, kalkabilir miyim?" diye.
Kojo uyuyor tabi, dilinin ucuyla mırıldanıyor birşeyler.
Ses kesiliyor.
Bir 5-10 dakika sonra tekrar geliyor Bambino'nun sesi.
Kitabı bırakıyorum elimden.
"Nasılsa uyumuyorum, benim yanıma gelsin de kojo rahat uyusun en azından" diyorum ve Bambinonun kapısını tıklatıp kendisini çağırıyorum.
Mahmur bir ifadeyle odama geliyor Bambino.
Terlemiş soğumuş, taze ter kokusu dolduruyor yatağı.
Mis gibi geliyor bana :))
Bambino'nun da uykusu yok benim gibi, belli.
"Sohbet edelim anne" diyor.
"Tamam" diyorum.
"Biliyor musun yarından sonraki gün tatil oğlum"
"Kaç gün tatil, uzun mu?"
"Yok kısa bir tatil, bir günlük"
"Ama ben çok üzülürüm. Ya iki gün tatil olsun ya da çok uzun tatil olsun anne. Yarın tatil olsun, sonraki gün de tatil olsun, sonraki gün işe gidin."
"Oğlum ya sıfır gün tatil olsaydı, bir gün tatil hiç tatil olmamasından iyidir"
"Hayır istemiyorum. İki gün olsun ya da hiç olmasın"
İç ses: Yine kendi kendine kurallar türetip gerçek hayatın ona uygun olmadığını fark edince boş yere üzülüyorsun be evladım, ne güzel işte tatil tatildir!!
"Tamam oğlum. Bu konuda farklı düşünüyoruz. Ben bir gün tatil olacağı için mutluyum. Sen bir gün tatil olmasını sevmedin."
"Neden bir gün bayram ki, daha uzun yapsalardı bayramı?"
Bu konuda daha fazla konuşmak istemiyorum.
"Tamam oğlum, ben tatil yapmam, işe giderim."
"Tamam"
Konuyu değiştiriyoruz.
"Bambino, yakında seninle uzun bir tatile gideceğiz"
"Kaç gün?"
"2 günden daha fazla, tamam mı?"
"Tamam... Gittiğimiz yerde kostüm giyenler olacak mı?"
"Bilmem, olmaz herhalde"
(Kostüm giyenlerden feci halde korkuyor. Marketlere giremiyoruz artık, o derece.)
"Bence biz hep evde kalalım, hiç dışarı çıkmayalım"
"O zaman okula gidemezsin. Spora da gidemezsin. Parka da gidemezsin. Dışarıda yapılacak eğlenceli şeyleri hiç yapamazsın."
"Okulda kostüm olmuyor, oraya giderim. Sporda da kostüm yok. oraya da giderim. Başka yere gitmem."
"Korkmak normal yavrum. Hepimiz bir şeylerden korkarız. Ama korksak da eğlenceli şeyleri yapabiliriz. Yoksa hayat çok sıkıcı olur."
"Hayır anne, yapmayalım. Tatile de gitmeyelim. Hep evde duralım."
Bu muhabbet de çözümsüz bir noktaya geldi, bravo bize.
Bambinoyu ikna edemeyeceğimi fark ettim, daha fazla da çabalamak istemiyorum artık.
Daha uyuyacağım da rüya göreceğim :))
Zaten saat 5 olmuş.
O sırada ezan okunmaya başladı.
Sabah ezanından sonra bir uyku çöküyor insana, o nasıl birşeydir öyle.
Direnmek çok zor olur hep.
Bana öyle oluyor en azından.
O sırada Bambino "Anne, sana bir şarkı söyleyeyim mi?" diye sordu.
"Söyle" dedim.
Başladı bizimki:
" Cumhuriyet en iyi yönetim şekli.
Bize onu Atatürk armağan etti."
"Çok güzel!"
Genelde okulda neler yaptığını anlatmaz ama ara sıra öğrendiği yeni tekerlemeleri, şarkı ve şiirleri hiç ummadığımız anda söyleyip şaşırtıyor bizi.
Bu dizelerle sabahı karşıladık.
Bir ara dalmışız ikimiz de.
Sabah uyanması çok zor oldu benim için.
Akşam sorduğum soru mu? Rüya gördüm mü?
Evet, bazı rüyalar gördüm. Ne gördüğümü pek hatırlamıyorum.
Ama nedense tek bir kelime kafamda yankılanıyordu uyandığımda:
"Bekle"
Rüyaları hatırlamaya çalıştım bir süre, yeniden dalıp devamını görmeye bile uğraştım.
Ama çok parçalı şeylerdi hatırladıklarım ve beynimde yankılanan sesle uzaktan yakından ilgileri yoktu.
Ama işte o ses hepsini bastırıyordu bir şekilde:
"Bekle"
Hayrolsun inşallah..
Fotolar buradan ve buradan
