Uyku Alarmı

 

Bambinonun uyku düzeni tatilden geldiğimizden beri allak bullak oldu.
Bazı günler öğlen uyumuyor, geceleri ise 10 buçuk - 11'den önce yatağa girmiyordu.
Baktık olacak gibi değil, hiç bir şey yapamıyoruz akşamları.
Ne yaptıysak olmadı önce.
Babasıyla dışarıda enerji atmalar,
Evde enerji tüketmeler.
Yatmadan önce ılık sütler,
Uyku öncesi yavaşlama, sessizlik ve loş ışık ritüeli,
Banyo yaptırmak,
Yatmadan önce yemek yedirmek (tok olursa kolay uyur belki diye)...

Hiçbiri işe yaramadı.
Geçen hafta bir de şunu deneyeyim dedim ve bingo!
Telefonun alarmını kurdum.
İlk gece saat 10'a kurdum. Ki o saat bile Bambinonun uykusundan bir saat önce oluyor neredeyse.
Bambinoya dedim ki:
-Bak yavrum, birazdan uyku alarmı açalacak. Alarm çalınca uyku zamanı gelmiş oluyor. Işıkları kapatacağız, müziği kapatacağız, herkese iyi geceler diyip yatmaya gideceğiz.
Bana dedi ki:
- Yok, alarm çalmayacak (2 yaş sendromu belirtisi, her şeyin olumsuzunu söylemece)
- Tamam, eğer çalmazsa oyun oynamaya devam ederiz.

Sonra yine oyuna daldık birlikte. Kitap okuduk, lego oynadık, tramvay ve otobüs hikayeleri canlandırdık.
Saat 10'da alarm çaldı.
Dinledi Bambino.
Uzun uzun alarmı dinledi.
Ben de o dinlerken ışıkları söndürmeye başladım.
Radyoyu kapattım.
Bambino alarmla konuşmak istedi :)
Aldı telefonu eline "Alooooo" dedi uzun uzun.
Karşıdan cevap gelmeyince "Kapandı" dedi ve telefonu uzattı bana.

Sonra tıpış tıpış odamıza gittik.
Bambino itiraz etmeden yatağa yattı.
M.eme emdi ve sakince uyudu.

Bu kadar basitmiş!
Meğer Bambino bir sınır çizmemizi bekliyormuş.
Bu dönemin diğer bir özelliği: Ebeveyni denemek.
Kendi sınırlarını bilmek. Ebeveynin sınırlarını bilmek ve zorlamak :)
Olabildiğince sakin olmak ise anahtar nokta :)
Ne diyeyim, hepimize kolay gelsin!

Foto