Bebekle Yolculuk - Araba

Bambino dogdugundan beri arabayi hic sevmedi. Koltugunu sevmedi belki, belki devamli oturmasi gerektiginden sevmedi, belki de ters gidiyor olmasini. Bilemiyorum. Naomi Aldort'a gore bebekle zitlasmamak gerek, eger bebek arabayi sevmiyorsa baska ulasim araclarini denemeli. Ya da arabaya birkac kisi binmeli (bebegi oyalamak icin). En iyisi bebek arabayi sevene kadar sabretmeli ve arabali yolculuklardan kacinmali.

Iyi guzel de bu her zaman mumkun degil gercek hayatta :) Bunun doktora gidisi var en kotu ihtimalle. Bizim oglan her yolculukta maksimum 15 dakikadan sonra mizirdanmaya basliyor. Gormezden gelmek, konusmak, oyun oynamak, sarki soylemek gibi seyler en fazla birkac dakika oyaliyor. Belki eline yiyecek birseyler verirsem bes dakika! Sonra basiyor agiti. Illa kalkmak istiyor, kucakta durmak, ayakta gezmek istiyor. Emmek istiyor. Arabada giderken kucagima almamaya ozen gosteriyorum, tehlikeli oldugunu soyluyorum her defasinda. Istisna olarak bir iki kere alip emzirmisligim var gerci. Genelde bizimki orali olmadigindan mecburen saga cekip duruyoruz. Bambinoyu kucagima aliyorum. Ne isterse onu yapiyoruz; emmek, yemek yemek, yurumek, disari cikmak... Sonra geri koyuyorum onu koltuguna ve bir sure daha devam ediyoruz. Bu sekilde sehir icindeki mesafeleri bile cok uzun surede aliyoruz. Genelde sakin durusumu bozmuyorum ama bazen benim de icime daral geliyor. Gerci soylenmek, sinirlenmek HIC bir ise yaramiyor bu durumlarda. Ortam daha da geriliyor sadece.

Temmuzun son haftasi Bambino ilk uzun araba yolculuguna cikti. Yaklasik 2 saatlik Ankara-Kaman yolculugu icin yanima yiyecek, bir kutu icine degisik objeler, bir anneanne, bir teyze ve tum iyimserligimi aldim. Sabah yola ciktik, 15 dakika sonra Bambino basladi aglamaya. Saga cektik ve emzirdim. Sonra yola devam. 15 dakika sonra tekrar basladi bizimki. Teyze imdada yetisti bu defa, gozlugunu verdi, sarki soyledi. En sonunda telefonundan dalga seslerini acti ve Bambinonun eline verdi. Bizimki onu dinleye dinleye kendi kendine sarki soylemeye basladi. Uyku sarkisi :) Ben de one egilip kendimi gostermemeye calistim, ses de cikarmadim. Bir sure sonra daldi gitti bizimki.

Kaman yolu eskisine gore daha duz olsa da hala bol virajli, sert donusleri olan bir yol. Dolayisiyla fazla hizli gitmek mumkun degil. Tabi sikca koylerin icinden de gecildiginden ister istemez yavas gidiliyor. Sonucta Bambino uykuya dalinca hizli gitmek diye birsey mumkun degildi bu yolculukta. Yine de o uyurken bayagi bir yol katettik. Yaklasik bir saat uyuduktan sonra uyanan oglusa yiyecek birseyler teklif ederek oyalamaya calistim. Kah aldi yedi, kah aldi atti, kah da hic almadan kafasini cevirdi. Boyle bir 10 dakika gecirdikten sonra yine sarkilar, turkuler soylendi, yine anneanne ve teyzeyle sebeklikler yapildi ve bir 10 dakika da boyle gectikten sonra bizimki 'Cikarin beni burdaaaaan' turkusune basladi. Neyseki varis yerimize ulastik da hepimiz rahata erdik.

Gunubirlik gittigimiz yerden aksama dogru yola ciktik. Bambinonun uyku saatiydi ve hemen uykuya daldi. Ancak hesapladigimiz gibi oyle bir saat uyumadi. Yaklasik yarim saat sonra uyandi ve 'Kaldirin beniiiii' demeye basladi. Bu defa yiyecekler fayda etmedi. Saga cekip emzirdim. Sonra yola devam. Eline oynamasi icin oyuncaklar verdik. Biraz boyle oyalandi. Bu arada hava karardi, Bambinonun gece uykusu vakti geldi. Hesaplara gore Bambino gece uykusuna gececek ve biz de rahat rahat gidecektik. Ancak umulan olmadi ve Bambino bir turlu uyumak istemedi. Cok uykusu olmasina ragmen arabada uyumayi reddetti. Ankara ayrimina cok az kala uzun bir mola vermek zorunda kaldik cunku Bambino sakinlesmeden mizirdanmaya baslamisti. Once uzunca emdi, sonra arabada ayakta durarak vakit gecirdik. O da yetmedi disarida biraz vakit gecirdi. Sonra tekrar araba koltuguna oturttuk. Bu arada karanlikta yol almak cok kolay olmadi. Daha dogrusu karanlik, kamyonlar, Bambinonun sesi, bizim yorgunlugumuz birarada olunca ortam gerilmeye basladi. Bambino illaki benimle uyumak isteyince mecburen son careye basvurduk: Oglani slinge koyup uzerimizden emniyet kemerini gecirdik ve kalan yolu birbirimize yapisik ve cogunlukla meme emerek tamamladik. Cok uykusu olup da koltugunda oturmayi reddettiginde (ki genelde uyku vakitlerinde bunu yapar oldu artik) bu yolla devam ediyoruz.


Anlayacaginiz donus bayagi sıkıntılı oldu. Uyur diye dusundugumuz oglan uyumayi reddetti ve arabada onca insan bir bebegi oyalayamadik. Gidis nispeten daha sakin ve rahat gecti. 


Buyudukce arabayi sever diye dusunduk ama sanirim henuz o kadar buyumedi bizimki :) Aslinda arabanin bizi bir yerden baska bir yere goturdugunun farkinda. Ancak cok cabuk oturmaktan bikiyor ve kalkmak istiyor Bambino.