Bambinaya Değişim 47. Günde Geldi

Bambina 47. gününün sabahında ilk defa seslere tepki verdi.

Sesin geldiği tarafa yöneldi.

Kendisiyle konuşana kendince karşılık vererek ilk sosyalleşme sinyallerini gösterdi :)

Hani "Gözü açıldı" derler ya, işte öyle birşey oldu!

Kozasının içinde yaşarken çevresini fark etmeye başladı.

Arada bir onunla konuşana ve özellikle bana gülümsüyor gibi geliyor bana ama tam da emin değilim, kondurmuş olmayayım :P

Yine de 47. gün ile birlikte Bambinanın Dünyayı keşfetme çalışmaları başlamış bulunuyor.

Artık hep aynı odada durmak istemiyor, bazen başka odalarda uykuya dalıyor.

Gözü hala tam görmese de, uzaktaki nesnelere ve ışık-gölge oyunlarına dalıp gidebiliyor uzun süre.

Aşırı hareketli, aynı abisi gibi :)

Araba koltuğuna ve ana kucağına oturmak istemiyor. Neden mi? Bacaklarını uzatamıyor da ondan :)

Gerilmeyi çok seviyor, sık sık "Hayat maksimumda" pozisyonuna giriyor :))

Uykuya dalarken bir geriniyor ve sanki rahatsızmış gibi bir ses çıkarıyor, panik olup pozisyon değiştirmeye kalkmazsak, anında dalıp gidiyor.

Gözleri uykuya dalana kadar çipil çipil bakıyor :)

Acaip keşifçi. Daha şimdiden farklı şeyler arıyor, farklı deneyimler istiyor :)

Süt kokusu, gıdısı, minicik uzuvları, tortop olup yatışı (Bakınız instagram fotoları), boğum boğum bacakları beni mest etmeye yetip artıyor bile!

Bir de kucak bebesi oldu Bambina, abisi gibi :) Bu versiyon farklı olur sanmıştım ama resmen Bambinonun aynısını bir kez daha büyütüyorum gibi geliyor bana :) Bu defa sadece bir derece daha yumuşak, kız olması nedeniyle! Yoksa gidişat, hal-hareket-tavır aynı Bambino :)

Geçen haftasonu ziyaretimize iki kız annesi bir arkadaşım geldi. "Kızlar uslu olur, bakma sen, koy yatağına, ver emziği, öyle uyusun. Kızlar uyum sağlar merak etme" diyerek beni gaza getirdi. O gün Bambinayı iki kere ağzına emzik verip (ki normalde pek almıyor) yatağında uyutmayı başardım. "Evet ya" dedim, "Oluyormuş gerçekten de, ne güzel böyle uyur artık hep!" Sen misin onu diyen!! O akşam tam 5, evet tam 5 saat bağırdı Bambina ve uyumadı. Ağlama değil, tam anlamıyla çığlıklar attı! Sesini acaip biçimde duyurdu. Anladım ki kızım gün boyu yaşadığı olayın stresini atıyor, beni bana şikayet ediyor! O 5 saat sonunda kucakta gezidirilerek uyutulmaya geri döndü tabi ki :)) Ben de gaza gelip "Her çocuğun ihtiyaçları, mizacı farklıdır" ı unuttuğum için kendime kızdım ..