Ben bu fotoğrafları yüklerken solumdaki pencereden güneş giriyor gözümün içine, keyfim iki katına çıkıyor.
Arada bir kedicikler geçiyor bahçeden, onları fark edince işi gücü bırakıp onları seyrediyorum, kocaman bir gülümseme ile.
Gezdiğim yerlerde gördüğüm kapıları ve pencereleri uzun uzun seyrediyorum bazen, müzede tablo seyreder gibi. İçinde birilerinin yaşadığını ve benim onları dikizlediğimi düşünebileceklerini unutarak. İçerideki hikayeleri merak ediyorum. "Mutlular mı acaba?"
"Nasıl bir koku var içeride; kek, tarçın, buğday, boya, tütsü, demir, kömür...?"
Girip bakmak istiyorum bazen.
Çekingen tarafım hemen vazgeçiriyor beni.
Sadece fotoğraf çekiyorum. Bazen onu da yapmadan ayrılıyorum.
Ömür dediğin nedir ki?
Bir varsın
Bir yoksun
Masal gibi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder